වෙහෙස

අපේ ගමන වෙහෙසකරයි
නිවනට මග බෝ දුරයි
වෙහෙස නිමන නිවන් මගද
වෙහෙසකර ද මට සැකයි!

මුතු ඇටයේ අපි

ගිලෙන නැවක ඉඳ  ඉදිරිය බල බල කඳුළු සලන                                                   අපි
මේ නැව අතහැර ඈතට ඈතට යන්න හිතන                                                      අපි
නැවෙන් පිටට ගොස් නැව දෙස බලමින් සුසුම් හෙලන                                      අපි
නැව් බඳ ඇතිවුන සිදුර වසන මඟ කිසිවිට නොසොයන නොදකින මේ         අපි!

අවසන් නොවුනු කතාවක්

බීර විදුරුවක පෙන බුබුළු අතරින්

පා කරලන්නට සිතුවෙමි

හදවත පතුලේ කැලතෙන

රිදුම සිරවුම වේදනාව

ගැලුම් ගණනක් බීර

නිරපරාදේ දුක් විඳපු සැටි

ලඟා කර දෙනු නොහැකිව

මා සිතේ අරමුණ

උල් පිහි තුඩක් ගෙන

මස් ගොබයකට තද කලෙමි 

වේදනාවක් නොදැනේ

හදවත් කකියවන

පැරණි වේදනාවන්

රිදවයි උල් පිහි තුඩට වැඩියෙන්

පහනක් දැල්වූවා

යදිමින් දෙවියන්ට

නැති වගයි උන්ගේ පඬුපුල් ආසන

මගේ දුකට උණු වෙන්නේ
...

ඉතින් 

අල්ලා බැලුවෙමි  

මා  සුරත පහන් දැල්ලට...

නැත පුදුමයක් දෙවියනේ

මටත් නැත දැනෙන්නේ

පිලිස්සුමක වේදනාවක්

ඉතින් කෙලෙසක උණු වෙයි ද 

මගේ දුකට ඔබේ අසුන 

රන් ඔටුනු සහ කටු ඔටුනු

හිස දරද්දී රන් ඔටුනු 

සිහිවෙයි 

පෙර කල දැරූ 

කටු ඔටුනු ...

එහි උල් කටු ඇනී 

දැනුනු වේදනාවක් 

සිහි වී රිදෙයි 

මා සිත...

.

.

.

හිසට රන් බර වැඩි වූ කල 

ඇනුණු රිදවුණු කටු ද 

මිහිරියාවක සෙයකි 

මවන්නේ...

කළ පවු වල මහත! 

රත්තරන් පසෙක ලා

තියුණු උල් කටු අනින 

වේදනාවට ලොබ බඳිනවා 

මේ සිත 

.

(Image courtesy : HEAVY CROWNS BY ANNA CORNIFFE: shopannacorniffe.bigcartel.com/)